به نام خدا

یک نکته ای که چند وقتی است درگیرش هستم زود رنجی است! صورت مساله بسیار ساده بنظر میرسد. نمی شود از دیگران آنطور انتظار داشت که در فکرت مسیرش را ترسیم کرده ای و برای خود ساخته ای. این خود خواهی است هر چند که حق با تو است.  همه آدم اند مثل خودت با کمی ها و کاستی ها، خوبی ها و زیادی ها! بعدا این را هم باید فهمید که آنها هم درگیری های خودشان را دارند. خوب یکبار دیگر صورت مساله را مرور میکنم! به ظاهر آسان است و بری از هرگونه پیچیدگی! ولی پاسخش متاسفانه بسیار غامض و دشوار است. درست برخلاف اصول علمی که پاسخ مساله ای سهل،  براحتی در دسترس است و جواب نادرست احتمالی تنها از بی دقتی بدست می آید، در روابط انسانی پاسخ پرسشهای ساده می تواند و اغلب پیچیده و ناراست است. تنها راه حل هم توکل به دانای مطلق است و اذعان به ندانستن و نتوانستن.

کار درست خود را کردن و اشتباه دیگران را به خود و خدای ایشان واگذار کردن مسیری است که کمترین ضرر را به خود میرسانی. پس تنها برا یدوست داشتن خودت هم که شده این مسیر را تمرین کن.

باشه! فرمایش دیگر؟!!